Ay Işığının Ninnisi

Bir zamanlar, yıldızlarla dolu gökyüzünün altında, küçük bir köy vardı. Bu köyde, herkes akşam olduğunda huzur içinde uykuya dalardı. Köyün hemen yanında, yüzyıllardır aynı yerde duran eski bir meşe ağacı bulunurdu. Bu ağaç, köydeki herkesin en sevdiği yerdi; çünkü orada rüzgarın tatlı esintileri ve kuşların ninnileri duyulurdu.

Bir gün, küçük bir kız çocuğu olan Elif, meşe ağacının altında otururken gökyüzüne baktı. Ay, parlak ışığıyla geceyi aydınlatıyordu. Elif, “Ay neden bu kadar parlak?” diye düşündü. O an, meşe ağacının dallarından biri usulca hareket etti ve bir peri belirdi. Bu peri, Ay Işığı Perisi idi.

Ay Işığı Perisi, Elif’e yaklaştı ve “Merhaba küçük Elif, neden bu kadar düşüncelisin?” diye sordu. Elif, “Ay neden bu kadar parlak?” dedi. Ay Işığı Perisi gülümsedi ve Elif’e Ay’ın hikayesini anlatmaya başladı.

“Bir zamanlar,” dedi peri, “Ay’ın krallığında, Ay Işığı’nın Prensi yaşardı. Prens, Ay’ın en parlak ışığını korur ve dünyaya huzur dağıtırdı. Ancak bir gün, kötü bir rüzgar, Prens’in ışığını alarak uzak diyarlara savurdu. Prens, ışığını bulmak için uzun bir yolculuğa çıktı.”

Elif, peri’nin anlattığı bu hikayeye dalmıştı. “Peki, Prens ışığını nasıl buldu?” diye sordu. Ay Işığı Perisi, “Prens, dünyayı dolaştı ve her yerde ışığını aradı. Nihayet, ışığını saklayan kötü rüzgarı buldu ve cesaretle ona karşı durdu. Rüzgar, Prens’in kararlılığı karşısında pes etti ve ışığını geri verdi. Prens, ışığıyla Ay’a döndü ve o günden sonra Ay, her gece dünyayı aydınlatır oldu,” dedi.

Elif, peri’nin bu hikayesini dinlerken gözleri yavaş yavaş kapanmaya başladı. Ay Işığı Perisi, Elif’in saçlarını okşayarak, “Hadi küçük Elif, artık uyku vakti. Ay’ın ışığı seni korur ve rüyalarını aydınlatır,” dedi. Elif, peri’nin tatlı sesiyle huzur buldu ve meşe ağacının altında derin bir uykuya daldı.

O günden sonra, Elif her gece Ay’a bakarak uyumaya devam etti ve Ay’ın ışığı, ona her zaman huzur getirdi. Ay Işığı Perisi’nin hikayesi, Elif’in en güzel rüyalarını süsledi ve ona her zaman cesaret verdi.